Να ξεκινήσω πως για τη Ζήνα Κουτσελίνη δεν χωράει καμία αμφιβολία ότι πράγματι έχει σταθεί δίπλα στα εκάστοτε θύματα βίας γενικότερα και της το αναγνωρίζουμε καθώς έχουμε καταλάβει την ευαισθησία της.

η καριέρα ενός ανθρώπου που καταστρέφεται

Τώρα όσον αφορά την υπόθεση του γνωστού Ποινικολόγου Απόστολου Λύτρα θεωρώ πως ξέφυγαν λίγο τα πράγματα ως προς την τοποθέτησή της, η οποία φάνηκε τουλάχιστον να εννοηθεί προς τα έξω πως την ενδιαφέρει “η καριέρα ενός ανθρώπου που καταστρέφεται” με την απάντηση του συνεργάτη της Δημήτρη Μαρέδη “δε με ενδιαφέρει καμία καριέρα, κανενός” στο ειδεχθές αυτό περιστατικό σωματικής κακοποίησης της συζύγου από τον κύριο Λύτρα.

δε με ενδιαφέρει καμία καριέρα, κανενός

Καταδικάζουμε τη βία από όπου και αν προέρχεται είτε αυτός είναι ο κολλητός μας, ο αδερφός μας, ο πατέρας μας είπε με λίγα λόγια ο Δημήτρης Μαρέδης δεχόμενος τα συγχαρητήρια των συναδέλφων του που παρίστατο στο πάνελ της εκπομπής.

Εκεί αγαπητή Ζήνα χάθηκε το παιχνίδι, διότι η γλώσσα του σώματός σου και τα λόγια σου έδειξαν την προφανή συμπάθεια στον φίλο σας κύριο Λύτρα και έκανες λόγω για λαϊκισμό.

Και μετά άρχισε το γνωστό κλάμα που έγινε viral σε όλο το διαδίκτυο ότι σαν παιδί κουβαλάς αυτό το τραύμα, ότι δεν είχες να φας ένα χάμπεργκερ… ένα τσίζμπεργκερ σαν φοιτήτρια.

Ως παιδί λοιπόν μεγαλώνοντας και ζώντας σε ένα προβληματικό περιβάλλον, βλέποντας τον πατέρα σου να χτυπάει και να κακοποιεί τη μητέρα σου ασκώντας λεκτική και σωματική βία, συγγνώμη αλλά θα έπρεπε να είσαι κάθετη και απόλυτη σε οποιαδήποτε μόρφη βίας, εφόσον το έζησες στο πετσί σου.

Γιατί εσύ ήσουν και τυχερή μέσα στην ατυχία σου, η μητέρα σου έμεινε πίσω λόγω των κοινών συμφερόντων-επιχειρήσεων, δε μπόρεσε να φύγει. Εσύ στα 14 χάραξες τον δικό σου δρόμο.

Πόσες κοπέλες όμως, πόσες γυναίκες από φόβο δεν πρόλαβαν να μιλήσουν σε κάποιον, επειδή δεν είχαν κανέναν, πόσες γυναίκες δεν πρόλαβαν να καταγγείλουν το περιστατικό στην αστυνομία και τέλος σκέψου πως μέχρι και σήμερα υπάρχουν τόσα νέα παιδιά που όχι μόνο τσίζμπεργκερ δε μπορούνε να αγοράσουν, που δουλευουν δύο δουλειές για να σπουδάσουν, πόσες μάνες έχουν σφουγγαρίσει αμέτρητες σκάλες για να σπουδάσουν τα δικά τους παιδιά, πόσα παιδιά μεγάλωσαν με ψωμί και τυρί και αυτό δεν είναι λαϊκισμός είναι δυστυχώς ένα κομμάτι της κοινωνίας.

Το διακύβευμα είναι ένα και δεν κοιτάζει ούτε κοινωνικό στάτους ούτε οικονομική επιφάνεια.. λέμε όχι στη βία από όπου και αν προέρχεται ..